Zbliżamy się do normalności, oby tylko ta "normalność" postanowiła z nami zostać na dłużej. Dzisiaj jeszcze tak naprawdę na nielegalu, ale bez żadnych spotkań po drodze. Najpierw udałam się do Zbierkowa, a następnie z wiatrem w plecy dojechałam do zjazdu Iwno. Wreszcie remontu doczekała się droga z Kociałkowej Górki do węzła, co bardzo mnie cieszy, bo teraz ścieżkę rowerową będę miała praktycznie pod sam dom. Następnie przez Buszkówiec dojechałam do Kostrzyna, a stamtąd w kierunku Gwiazdowa - Jankowa i Biskupic. Nad Jeziorem Kowalskim zrobiłam sobie krótką przerwę, ponieważ powrót zapowiadał się pod wiatr. Ale dałam radę.

Tak a`propo BS powinno zrobić galerię "zamaskowanych" :).


Dołączyłam do grona zamaskowanych (© anka88)


Asfalt już wylany, ścieżka rowerowa w trakcie budowy - mają czas do października (© anka88)


Na polach hulał wiatr (© anka88)


Relaks nad Kowalskim (© anka88)

A w Pobiedziskach nabudowało się ostatnio kilka nowych osiedli (© anka88)

W święta rower sobie odpuściłam, bo jednak obostrzenia cały czas obowiązują. Od czasu kiedy pojawił się nakaz noszenia osłony na twarzy ludzi jakby więcej pojawiło się na ulicach, a do tego i kilku rowerzystów. No i pękłam, nie wytrzymałam i też wsiadłam, oczywiście z zakrytą twarzą. Wyjechałam w kierunku Biskupic, gdzie podczas postoju na przejeździe kolejowym zadzwoniłam do Grześka, który wracał z pracy, żeby mu przekazać informacje o pierwszej jeździe na Krossie w tym sezonie - jestem mega zadowolona, rower odbył swój przegląd i śmiga jak trza. Oczywiście to wszystko jest zasługą Grześka. Przy okazji okazało się, że Grzesiek jest w pobliżu, więc dobiłam do niego i wracaliśmy już razem do domu.

Wreszcie przestało padać. Wiało za to, więc musieliśmy uciekać do lasu. Przejażdżka po PK Promno i Puszczy Zielonce. Wiosna zbliża się wielkimi krokami...

A dzisiaj zadzwonił do nas p. Krzysztof i kręciliśmy we trójkę. Najpierw do PK Promno, żeby schować się przed wiatrem, a potem troszkę po okolicy Puszczy Zielonki. W Tucznie pożegnaliśmy ojca Grześka i odbiliśmy do domu. W drodze powrotnej zaczęło delikatnie kropić, ale tylko przez chwilę, więc nie zmokliśmy. Za to wiatr dawał o sobie znak, jedynie las mógł go trochę przyciszyć.

Wczorajsza wycieczka odbyła się w kierunku Pól Lednickich do których mamy zaledwie 17 km. Przy okazji mieliśmy okazję powspominać ile km musieliśmy pokonać kiedy mieszkaliśmy w domach rodzinnych - było ich więcej, a teraz to żabi skok. I fajnie. Zimy jakby w tym roku nie było, po drodze widzieliśmy sporo kwiatów i pełno ptaków. Jeszcze trochę i oficjalnie możemy witać wiosnę.

Pierwszą część dystansu pokonałam wspólnie z Grześkiem udając się do Łubowa. Tam się rozstaliśmy i ja odbiłam w kierunku powrotnym jadąc m.in. przez Fałkowo. Nie jechałam z Grześkiem dalej, ponieważ moje palce przy minusowych temperaturach nie są odporne, więc wolałam w komforcie wrócić do domu. Tak też się stało.

Kończymy kolejny rok z rzędu, więc spróbuje go pokrótce podsumować.

W 2019 r. udało mi się wykręcić dystans ok. 5 tys. km - mniej jak w ubiegłym roku, ale jestem zadowolona, że cały czas się ruszam :).

Nie osiągnęłam jakiś wielkich rekordów, przejechałam jedynie 2 setki w ciągu roku, ale nie kilometry są ważne, a miejsca, które udało nam się wspólnie z Grześkiem odkryć. A tych miejsc było naprawdę sporo: Szamotuły, Obrzycko, Stobnica, Toruń, Poznańskie Szachty, Kcynia, Nakło n. Notecią, Żuławy Wiślane, Ujście Wisły, Wyspa Sobieszewska, Mierzeja Wiślana, Gmina Międzychód,  Drezdenko, Kruszwica, Powidzki Park Krajobrazowy, Rudawy Janowickie, Sudety Zachodnie, WPN, Wyrzysk, Łobżenica i wiele, wiele innych... To był bardzo obfity w wycieczki rok, który będę na pewno miło wspominała. 

Z takich nowości to od 2019 roku zaczęłam jeździć w butach SPD - nowe doświadczenie, na początku były obawy, ale z każdą kolejną wycieczką było coraz lżej.

No i wreszcie w tym roku doczekałam się nowej ścieżki rowerowej z Pobiedzisk do mojego rodzinnego Iwna (co prawda prace nadal trwają i trwać będą do października 2020 r., kiedy to ma powstać zupełnie nowy asfalt).  

Mam nadzieję, że w następnym roku uda nam się wspólnie z Grześkiem odkryć kolejne, nowe miejsca, w których rowerami nas jeszcze nie było. 

Wszystkiego Najlepszego w Nowym 2020 Roku! 

A dzisiaj wspólnie z Grześkiem i p. Krzysztofem zakończyliśmy rok w Puszczy Zielonce.


Do zobaczenia w 2020 Roku :) (© anka88)

W Święta niestety nie udało nam się wybrać na rowery z powodu kapryśnej pogody. Za to dzisiaj nie zapowiadano opadów deszczu, więc wybrałam się na przejażdżkę wokół komina przejeżdżając przez Gminę Kostrzyn i Pobiedziska. Dzisiaj kręciłam samotnie, ponieważ Grzesiek musiał iść do pracy. Udało mi się za to wykręcić 30-tkę i nawet zbytnio nie zmarzłam :).

Myślałam, że dzisiaj pogoda dopisze bardziej, ale niestety po raz kolejny trafiliśmy na mgłę i delikatną mżawkę podczas jazdy. Tak rozpoczęła się astronomiczna zima. Wybraliśmy się zobaczyć nową nawierzchnię w miejscowości Latalice, a potem podjechaliśmy na plaże w Rybitwach, żeby sprawdzić co się dzieje nad Jeziorem Lednickim - nic się nie działo, tylko mewy wydawały odgłosy. Oprócz tego można było zauważyć spadek poziomu wody, latem było jej troszkę więcej. 

W niedzielę poprawiła się pogoda, więc od razu wskoczyliśmy na rower i udaliśmy się do Parku Krajobrazowego Promno. W lesie jeździło się bardzo przyjemnie, było kolorowo, na ścieżkach leżało dużo liści i momentami trzeba było uważać, żeby nie poślizgnęło się koło. W drodze powrotnej na otwartych polach troszkę owiał nas wiatr, przez co chcieliśmy już wracać do domu.