W zeszłym miesiącu strzeliłam pewnego rodzaju faux pas (po polskiemu "fo pa"), ponieważ nie zauważyłam, że zabrakło mi dosłownie 5 kilometrów do osiągnięcia równego tysiączka przejechanego w ciągu miesiąca września :/. Niedopatrzenie! 

W tym miesiącu udało się wykręcić równe 800 km, z czego jestem zadowolona :). Kilometry liczyłam dziś bardzo skrupulatnie i podzieliłam dystans na pół - dojazd do Fałkowa, objazd ronda i nawrotka :). Można?! No pewnie, że można.

Przez tą zmianę czasu budzę się po staremu i tym samym zyskuję godzinkę więcej o poranku :). Ma to swoje plusy - otóż znajduję czas na przejażdżkę rowerem. W dniu dzisiejszym uciekałam do lasu, ponieważ dosyć miałam wczorajszych doznań, które zafundował mi cyklon Grzegorz. W lesie z kolei natrafiłam na spore błoto, ale nie zażyłam kąpieli błotnej - jakoś się udało :). Niestety wiatr nadal daje się we znaki...

PS. Zwierzynki żadnej nie spotkałam.

Na początku były obawy i słowa ostrzeżenia Grzegorza (tego mojego) – czasem nie idź na rower, zobacz jak wieje, jeszcze porwie Cię inny Grzegorz, który szaleje nad Wielkopolską. Po panice uzyskałam informację, iż przeżywam jak babcia…. No to wzięłam się w garść i co zrobiłam?! Ano postanowiłam poznać tego jegomościa i sama ocenić co z niego za ziółko. Wybrałam więc wariant jazdy wśród pól, otwartych przestrzeni i bez dużej ilości drzew tylko po to, żeby poczuć go jak najlepiej. I choć wiatru nienawidzę, to tym razem napiszę, iż nienawidzę go jeszcze bardziej! Miotał mną na początku, w trakcie i na koniec mojej jazdy. Pierwszy raz jechałam na rowerze pochylona niczym motocyklista na zakrętach. Dodatkowo pomimo długich rękawiczek nie czułam palców, ponieważ zostały skutecznie owiane i tym samym usztywnione. Kiedy już mnie gnojek dopadł to z prędkości 18 km/h spowolnił w mgnieniu oka do 10 km/h i zagłuszał mi muzykę w słuchawkach. Dopiero jak ustawiłam się zgodnie z jego kierunkiem to na liczniku nagle pojawiło się 29 km/h.

Przed południem wybrałam się rower i udało mi się nie zmoknąć :). W ramach niespodzianki po raz pierwszy napotkałam na swojej drodze trzy sarenki oraz jednego młodego daniela z pięknym porożem. Zanim wyciągnęłam aparat z plecaka, było już za późno i daniel zaczął się chować. Tak mnie jednak zaintrygował, że postanowiłam pobawić się z nim w szukanego, ale skubany skutecznie zaszył się w gęstwinie lasu. No trudno, może jeszcze kiedyś uda mi się go spotkać. Można rzec, że miałam farta, ponieważ tyle razy jeżdżę po Lesie Czerniejewskim i jeszcze ani razu nie spotkałam tam zwierzynki. Wynika to głównie z tego, że kręci się po tym lesie sporo ludzi, a dodatkowo często odbywa się tam ścinka drzew, która skutecznie odstrasza zwierzęta.  

W telefonie przez cały dzień pogodynka informowała mnie o słońcu i chmurach. Zamiast tego z samego rana była mega mgła, która utrzymywała się do samego popołudnia. Mimo to wsiadłam na rower i zrobiłam sobie rundkę po okolicy. W drodze obserwowałam jesienne liście oraz ich już częściowy brak na drzewach:). Za to w Zbierkowie przywitały mnie dwa psy, które narobiły zaraz takiego hałasu jakbym im co najmniej coś zabrała. A ja tylko chciałam przejechać... Tak się najeżyły, że trochę się przestraszyłam, więc byłam zmuszona zsiąść z roweru i osłonić się nim, żeby mnie nie zaatakowały.

Tak się jakoś złożyło, że moja dzisiejsza jazda skupiła się na okolicach Gniezna. Z domu wyjechałam w kierunku Lasów Czerniejewskich, w których obrałam szlak prowadzący do miejscowości Graby. Stamtąd odbiłam na Czerniejewo, by następnie obrać kierunek gnieźnieński. W samym Gnieźnie pokręciłam się troszkę po mieście, zrobiłam focie Katedry Gnieźnieńskiej, po czym udałam się na drogę nr 197 prowadzącą do Kiszkowa. Nie, nie, do Kiszkowa nie dojechałam, ponieważ stwierdziłam, że skręcę ciut wcześniej i tym samym dojechałam do Komorowa. Po drodze mijałam Jezioro Lednickie, dojechałam do Dziekanowic, skąd ruszyłam w kierunku Fałkowa. Z Fałkowa prowadziła już prosta droga do Wierzyc, Wagowa i w moje skromne progi.


Las Czerniejewski w blasku promieni słonecznych (© anka88)


W drodze do miejscowości Graby (© anka88)


Park w Czerniejewie (© anka88)


Katedra Gnieźnieńska (© anka88)


Plac Św. Wojciecha w Gnieźnie (© anka88)


W miejscowości Braciszewo ktoś hoduje strusie :) (© anka88)


Spory ptak (© anka88)


Wzgórze Waliszewskie 125 m n.p.m. (© anka88)


Droga do Fałkowa (© anka88)

W ten oto sposób spędziłam dobre 4 godzinki na rowerze ciesząc się wolnością. Po drodze mijałam grupki rowerzystów, dla których sezon rowerowy jeszcze się nie zakończył, a najmilej wspominam grono Wielkopolan witających mnie uśmiechami na twarzy. To lubię :)

Rano podczas dojazdu do pracy czułam jak skrapla się na mnie para wodna, a to wszystko za sprawą mgły. Po pracy było już całkiem przyjemniej i bardziej przejrzyście. Najprzyjemniejszy był dla mnie odcinek drogi ze sporą ilością liści. Lubię ten szelest :).

Po pracy podjechałam do Grześka, który czekał z niespodzianką. Dzisiaj mój Kross zyskał nowy suport, który posłuży mi na kolejne kilometry. Jestem bardzo zadowolona, że już teraz nic nie będzie mi stukało. A Grześkowi raz jeszcze bardzo dziękuję za serwis!

Rano było ok. 8 stopni, co spowodowało zesztywnienie mojej szczęki (przynajmniej nie mogłam krzyczeć na nikogo w pracy :p). Podczas dojazdu do firmy musiałam zrzucić jedną warstwę, bo się zgrzałam. Po pracy warunki pogodowe gorsze jak w dniu wczorajszym, ponieważ słoneczko miało problem z przebiciem się. Mimo to odbyłam krótką przejażdżkę po okolicy, mi.n. przez Łowęcin, Siekierki i Kostrzyn. Suport od rana milczał, a po południu coś tam do mnie przemawiał... nie zrozumiałam o co mu chodziło :D

Po pracy udałam się na rundkę po drogach, którymi już dawno nie jeździłam. Z Kostrzyna wyruszyłam w kierunku Kleszczewa i skręciłam na miejscowość Mikuszyn - Markowice - Węgierskie - Ługowiny. Będąc w Mikuszynie trudno było nie zauważyć sporych kłębów dymu. Jak się później okazało w Ługowinach doszło do pożaru domu mieszkalnego. Z bliska wyglądało to dość poważnie. A tak swoją drogą... nie wiedziałam, że w Ługowinach jest tylu mieszkańców. Urok małych wiosek - coś się dzieje, trzeba to zobaczyć :). 

No i sobie wykrakałam... tak się cieszyłam, że rower po serwisie jest sprawny, aż tu nagle coś zaczęło strzelać. Na początku myślałam, że dźwięk ten tworzy niedokręcony pedał, jednak okazało się, że trzeba wymienić suport. Po pracy pojechałam do mojego znawcy i czarodzieja rowerowego Grześka, który obadał sprawę i wydał diagnozę. No cóż.. po przejechaniu tylu tysięcy kilometrów suport miał prawo się zużyć...