Hasło przewodnie tego dnia było dla nas oczywiste. Chyba każdy wyczuł dziś w powietrzu zbliżającą się wiosnę... usłyszał śpiew skowronków, zauważył przebiśniegi i latające ptactwo nad głowami. Każdy, także i my. Wreszcie w duecie wybraliśmy się w przejażdżkę po Lednickim Parku Krajobrazowym. Było miło, było wesoło, było ciekawie... zwłaszcza w momencie pokonywania drogi z niespodzianką, którą okazało się błoto. Dla mnie nawet ta droga nie była straszna, zwłaszcza, że rower i tak był do mycia. Gorzej w przypadku Grześka, który wczoraj tak wypucował swoją zimówkę, że dzisiaj chciał ją oszczędzić. Niestety, nie udało się i po jeździe trzeba było pucować dwa rowery na myjce :).
A co po drodze...?! 


Rycerz na srebrnym koniu?! W Rybitwach mogłam zobaczyć jak mieszkał i co zrobił pewien artysta... (© anka88)


Pola Lednickie z widokiem na jeziorko (© anka88)


Zaczyna się błoto :) (© anka88)


Mina była nietęga, jednak Grzesiek kąpieli błotnej nie zaliczył (© anka88)


No cóż.. rower do mycia (© anka88)


Pola Lednickie strzeżone przez łabędzie (© anka88)


Mój kompan podróży (© anka88)

Link do wpisu Grześka: kliknij tutaj. 

Z okazji urlopu mogłam dziś pokręcić nieco więcej po fajnych rewirach. Wybrałam się zatem w kierunku Lednogóry, podziwiając po drodze ciekawe widoki i liczne wiatraki. Mijałam również słynne Pola Lednickie, jednak tym razem odpuściłam je sobie, ponieważ chciałam odwiedzić wioskę Sławno. Miejscowość bardzo spokojna, posiadająca dość spore jeziorko w samym centrum. Następnie pojechałam do Kiszkowa w jednym celu - odpocząć na wieży widokowej nad Stawami Kiszkowskimi. To bardzo dobra ostoja dla ptactwa, z której można obserwować je z bliska, nie płosząc ich wcale. Po krótkiej przerwie zaczęłam obierać kierunek powrotny do Pobiedzisk. Zanim jednak udało mi się to zrobić, musiałam nieźle "ujeździć" się po miejscowości Ujazd, ponieważ jak to ja, skręciłam w złą stronę i zanim dojechałam do drogi prowadzącej do Sroczyna, zdążyłam objechać Ujazd wzdłuż i wszerz. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło i ostatecznie dojechałam tam gdzie chciałam. A zanim do Pobiedzisk dotarłam wstąpiłam jeszcze do Krześlic (dzisiaj pałac był zamknięty), by następnie przejechać przez miejscowości Wronczyn i Złotniczki. To była  bardzo udana wycieczka, a pogoda dopisała w 100 %.

Plan na niedzielę był jeden – pojeździć rowerem, trochę po asfalcie, trochę po leśnych ścieżkach i nacieszyć oczy końcówką złotej jesieni w Lesie Czerniejewskim. W samo południe wyjechałam w kierunku Wierzyc, by następnie odbić w stronę Czerniejewa. Do samego Czerniejewa nie dojechałam, ponieważ pojechałam do Rakowa, skąd drogę powrotną ufundowałam sobie po leśnych duktach. Wbiłam się na szlak żółty, którym przemierzyłam spory kawałek lasu, a to m.in. dlatego, że w pewnym momencie ścieżki szlaku zbiegły się ze sobą, a ja spostrzegłam się, że przecież już dzisiaj tędy jechałam. Po eliminacji trzech dróg wybrałam wariant jazdy czwartą, która doprowadziła mnie do Jezierc. Ufff… tam ścieżki były już mi znane. Po wyjeździe z lasu pojechałam jeszcze do Kociałkowej Górki, a stamtąd drogami polnymi do Glinki Szlacheckiej, Kostrzyna i do domu.


"Chata pod Lipami" w okolicy Rakowa (© anka88)


Rozwidlenie dróg leśnych - pojechałam w prawo, a za chwilę wyjechałam z lewej strony :) (© anka88)


Malowniczy szlak żółty w Lesie Czerniejewskim (© anka88)


Kurcze, przecież ja już tędy jechałam :) (© anka88)


Rodzinna jazda konna w Kociałkowej Górce :) (© anka88)

W lesie większej tragedii z błotem nie było. Drogi były w miarę przejezdne. Momentami na polnych drogach chlapa i spore kałuże, ale na szczęście do ominięcia. Po powrocie musiałam troszkę wyczyścić rower, jednak na myjkę już nie pojechałam, bo jak zwykle nie miałam przy sobie okrągłej monety – przed wyjazdem wpadła do skarbonki :). A i co najważniejsze... Marcin dziś odpuścił i nie chłostał mnie silnym wiatrem.

Po wczorajszej błotnej przeprawie przez Las Czerniejewski jednogłośnie wybraliśmy na dzisiejszą wycieczkę asfalt. Najpierw udaliśmy się do Czerwonaka, następnie do Owińsk, Bolechowa i Murowanej Gośliny. Częściowo drogi kojarzyłam, jednak jazda z Grześkiem zawsze obfituje w dodatkowe atrakcje i poznałam nowe ścieżki, którymi wcześniej się nie poruszałam. I to właśnie lubię najbardziej - możliwość poznania czegoś nowego. Tak przejeżdżając przez te miejscowości wspominaliśmy wcześniejsze wspólne wyjazdy i zrobiło się naprawdę miło. Nie obyło się również bez relaksu nad Jeziorem Kamińskim. W drodze powrotnej zażyliśmy jazdy po Puszczy Zielonce i tym sposobem wykręciliśmy ładną 50-tkę. Ucieszyła nas pogoda, dzisiaj było cieplej jak wczoraj i co najważniejsze, towarzyszyło nam słoneczko przez cały czas. Łączy nas wspólna pasja, którą potrafimy cieszyć się na całego!

A co po drodze?!

W dniu dzisiejszym wspólnie z Grześkiem i Piotrasem wybraliśmy się na zwiedzanie Doliny Baryczy – parku krajobrazowego znajdującego się na pograniczu województwa wielkopolskiego i dolnośląskiego. Na pomysł wpadł Piotr i z tego miejsca raz jeszcze dziękuję mu za inicjatywę. To był strzał w 10-tkę!

Równo o godz. 9:00 wystartowaliśmy z Milicza i od razu zmierzaliśmy w stronę Stawów Milickich. Fajnie było zobaczyć na żywo ostoję ptactwa wodnego i błotnego. Po drodze mijaliśmy sporo pięknych okazów wieloletnich dębów, niestety niektóre z nich ucierpiały podczas szalejącego wiatru lub burzy i stanowiły niełatwą przeszkodę w trakcie przejazdu. Trasa w większości przebiegała szlakiem czerwonym, który momentami wyciskał z nas siódme poty (przenoszenie rowerów nad lub pod powalonymi drzewami, podjazdy pod górki, podmokłe tereny, połamane gałęzie wrzynające się w szprychy i przerzutki oraz niespodzianki kryjące się pod grubą warstwą liści). Mimo to uważam, iż było to niesamowite doświadczenie, które na pewno na długo pozostanie w naszej pamięci. Ścieżka rowerowa szlakiem kolei wąskotorowej, piękne aleje dębowe, kościół szachulcowy, tzw. jazy mające za zadanie utrzymanie odpowiedniego poziomu rzek, obserwowanie na żywo orła bielika i licznego ptactwa, ogromne okazy grzyba potocznie zwanego sową, a także Wzgórze Joanny – to niektóre z bogactw tego rejonu, dla których warto było tu przyjechać.

To był bardzo udany dzień, a spora galeria zdjęć oznacza, że bardzo nam się podobało. Nie ma nic piękniejszego jak możliwość poznania nowych rewirów, obcowanie z przyrodą i gromadzenie kolejnych pięknych wspomnień.

Chłopaki, to wszystko dzięki Wam! Wielkie dzięki!

PS. Zapraszam Was również na relacje Grześka i Piotra z wyjazdu, które na pewno niebawem pojawią się na ich blogu.

Plan na dziś był prosty - spędzić czas na rowerze :). No to wyjechałam z domu i jako cel obrałam miejscowość Pobiedziska. Tam odpoczęłam chwilkę na rynku, po czym do dalszej jazdy zaprosiłam Grześka. Dziwne?! Ależ skąd... przecież Grzesiek to mój romantyczny rowerzysta :* (dlaczego takie określenie, o tym za chwilę). Spotkaliśmy się w okolicy Tuczna, z którego lasem przedostaliśmy się do Stęszewka. Tam chwila przerwy i miłosne porady? wierszyki? wyznania? :)). Okazało się bowiem, iż Grzesiek stał się posiadaczem książeczki "O miłości", w której znajdowały się ciekawe wpisy. Jeden z nich zaprezentuję w galerii. Po przeczytaniu kilku stron, w romantycznym klimacie ruszyliśmy w dalszą jazdę przez las Puszczy Zielonki. W ten sposób dojechaliśmy m.in. do Stęszewka, następnie odbiliśmy na Bednary i ponownie wjechaliśmy do lasu Traktem Bednarskim, obserwując po drodze przechadzające się stada danieli. Na żywo te zwierzaki robią wrażenie. Na zdjęciach widać, że pogoda dziś dopisywała. No i w sumie było ok, zaledwie dwa razy albo i trzy nad naszymi głowami zebrała się ciemna chmura, z której lunęło deszczykiem, po czym wyszło słońce. Było miło, było wesoło, było tak, jak być powinno.

Kross został w Wierzonce, ponieważ potrzebuje serwisu. Wierzę, że uda się Grześkowi wyregulować co trzeba. Ja tymczasem skupię się na innych, domowych sprawach, co również przyniesie korzyść.

Z rana dojazd do pracy. Po pracy udałam się nad Dolinę Cybiny w Swarzędzu, bo już dawno mnie tam nie było. Podczas drogi dojazdowej nogi miałam jak z waty. Na szczęście im dłużej kręciłam, tym nogi nabierały sił i tym samym udało się wykręcić 50-tkę.

W sobotnie popołudnie wybraliśmy się wspólnie z Grześkiem i p. Krzysztofem do Puszczy Zielonki oszacować straty po nawałnicy jaka przeszła przez naszą okolicę w piątkowy wieczór. I pomimo ogromnych kałuż, sporego błota i przewalonych może 2-3 drzew, nie zauważyliśmy zbyt wielu szkód - ufff... można odetchnąć z ulgą :). Za to odkryliśmy kolejne jezioro - Jezioro Modre, które znajduje się niedaleko leśniczówki Odrzykożuch. Ja z p. Krzysztofem byłam tam po raz pierwszy i jeziorko zrobiło na nas pozytywne wrażenie. Co ciekawe posiada ono podwójne dno. Na głębokości 0,5-1 m znajduje się masa pokładów torfowych, a pod nimi kolejna warstwa wody. Dostęp do tego miejsca jest ograniczony z uwagi na znajdującą się tam przepompownię, jednak dla Grześka żadna przeszkoda nie jest straszna i bez problemu dostaliśmy się do celu.


Tak wyglądała Puszcza Zielonka po burzy... (© anka88)


Tak była pokonywana przeszkoda na drodze :) (© anka88)


Drewniany mostek nad Jeziorem Modre w Odrzykożuchu (© anka88)

Przemierzyliśmy spory kawałek puszczy odwiedzając jej ścisłe centrum, czyt. Zielonkę. Tam zrobiliśmy sobie krótką przerwę po czym udaliśmy się w jeszcze jedno ciekawe miejsce - wzniesienie w okolicy miejscowości Kowalskie. Niestety zabrakło troszkę słonka, ale pomimo to widok był ciekawy. No i Grzesiek tak szarżował po polu, że zebrał pozostałości zboża i usadowił je w tylnej przerzutce..


Odpoczynek w Zielonce (© anka88)


Jezioro Tuczno z uchwyconym szczupakiem. Ma się to szczęście :) (© anka88)


Wyciąganie zboża z przerzutki (© anka88)


Widok ze wzniesienia w miejscowości Kowalskie (© anka88)


Widok nr 2 (© anka88)


Widok nr 3 (© anka88)

Grzesiek nie mógł odmówić sobie zdjęcia na najwyższym wzniesieniu, więc po wyczyszczeniu przerzutki podskoczył do mnie na wspólne foto.


Kolejne wzniesienie zdobyte (© anka88)


Jak widać każdy jechał swoimi ścieżkami, jedynie Felt postanowił chwilę odpocząć :) (© anka88)


A Grześ pokonywał drogę niczym David Hasselhoff :))

Mamy niedzielę, więc czas wolny najlepiej wykorzystać na coś pożytecznego. W naszym wypadku pożyteczne jest odpalenie dwóch kółek i jazda przed siebie - zatem wybraliśmy się z Grześkiem i p. Krzysztofem na podbój Puszczy Zielonki. Skoro tak, to punktem kulminacyjnym było zdobycie Dziewiczej Góry i ponowne podziwianie Poznania z góry, ale już z ciut niższej wieży niż ta, na której byliśmy wczoraj. Dla mnie każdy widok z wieży jest ciekawy, nawet jakbym miała podziwiać sam las :) Widoki z wieży obserwacyjnej już tutaj wstawiałam, więc nie będę zbytnio ich powtarzać. Ale dla przypomnienia wrzucę trzy poniższe...

W miesiącu lipcu w mojej głowie zrodził się pewien plan, który polegał na codziennej jeździe na rowerze. Czy to do pracy, czy po pracy, po prostu w każdej mojej wolnej chwili. Dzisiaj wreszcie mogę to napisać... Udało się! Juhuu! Jestem bardzo zadowolona, ponieważ pojawił się i drugi sukces - najwięcej kilometrów przejechanych w ciągu miesiąca :)) Myślę, że gdyby nie doskonały Motywator, nie osiągnęłabym takiego dobrego wyniku. Grześ, jeszcze raz bardzo Tobie dziękuję za wsparcie!

A na koniec miesiąca wybrałam się nad Zalew Kowalski i do Bogucina. Podziękować osobiście :)

Moja bliższa okolica - Glinka Szlachecka (© anka88)